Şirince’de Hacılık

Selçuk’un doğusunda dağlar üzerinde kurulmuş bu yerde, 1920 yılına dek Grek-Ortodoks ritüeline bağlı bir grup Hristiyan yaşardı. Efes’e 8 km. uzaklıkta bulunan, adı üstünde şirin olan Şirince Köyü’nde yaşayan ve o yıl oradan gönderilen bu halk, Meryem Ana Evi’ni çok iyi biliyordu. Bu insanlar her yıl, Meryem’in Göğe Alınışı yortusu vesilesiyle 15 Ağustos’ta hac amacıyla Meryem Ana’ya giderlerdi.

Her yıl 15 Ağustos’ta Meryem’in Uykuya Dalması Bayramı vesilesiyle Meryem Ana Evi’ne hacılık yapma geleneği yüzyıllar boyunca Kirkince (Şirince) sakinleri tarafından korunmuştur. Onlar 11. yüzyılda Efes’in Selçukluların işgaline maruz kalmasıyla “Panaghia Kapulu” dan birkaç kilometre uzaktaki Şirince çevresinde yer alan tepe ve köylere yerleşen yedi Efesli mülteci ailenin soyundan gelmektedirler.

Onlar, başka Yunanlıların inanışlarının aksine, Bakire Meryem’in Kudüs’te değil Efes’te öldüğünü; yani tam olarak Panaya Kapulu denilen yerde gözlerini kapadığına hemfikir olarak inanırlar. Bu geleneği de atalarından aldığını belirtirler.

Nitekim, Bakire’nin ölümüne dair Kudüs geleneğinin zaten yaygın olduğu bir dönemde, Bakire Meryem’in aslında yaşamış ve ölmüş olduğu yer olarak burasının olduğuna dair kesinlikle ciddi ve derin bir inanış olmasaydı, onun ikamet yerinin anısını korumak için yapılan bu mütevazı yapı bir kiliseye dönüştürülmezdi.

Kayıtlarda Meryemana’ya yapılan ilk hacılık 1896 yılında, yani Meryem Ana Evi’nin yeniden bulunmasından beş yıl sonra gerçekleşmiştir.

Bay Euzet tarafından bildirildiği gibi, iki tren İzmir’den Efes’e 1300-1400 hacı taşıdı. Bu grupların yarısından fazlası dağa yöneldi ve yukarıya çıkış başladı. Dolambaçlı yollar boyunca süzülen bu kalabalık, görkemli bir manzara yaratıyordu: Bazıları yürüyerek, bazıları eşeğin ya da atın sırtında, bazıları çok küçük gruplarda, daha ileride tek sıra halinde…