Meryem’in Uykuya Dalması

İlk asırlardan bu yana Kilise Geleneği ve Kilise’nin Aziz Babaları, Bakire Meryem’in göğe yükseldiğine inandıklarını beyan ederler.

Doğu’da 6. yüzyıldan itibaren kutlanmaya başlanan bayram “Dormitio” veya “Koimesis” (Uykuya Dalma) olarak adlandırılır. Batı’da ise daha geç vakit (7. ve 8. yüzyıllarda) bu inanış belirginlik kazanmış ve 9. yüzyıldan itibaren “Göğe Alınma” bayramı olarak adlandırılmıştır.

Anna Katharina Emmerick, bu konuyla ilgili olarak vahiylerinde şöyle belirtmektedir:

“Bakire’nin kadın hizmetçisinin kederden yıkıldığını gördüm. En derin hüznün hüküm sürdüğü evin içinde dolaşıyordu. Ölüm, Meryem’e görünür bir şekilde yaklaştı; Oğlu ile tekrar bir araya gelmenin o heyecanlı titreten bekleyişinde, yatağında uzanıyordu. Akşam olunca, Azize Bakire, İsa’nın isteğine uygun olarak, bu dünyadan ayrılmaya ve Havarileri, öğrencileri ve dindar kadınları kutsamaya hazırdı. Onu yatakta otururken gördüm, yüzü çok solgundu. Odası her taraftan açıktı.

Azize Meryem’in kadın hizmetçisi, Meryem’in yatağına, sunak olarak kullanılan, üzerine lambalar ve şamdanlar yanan, dua için özel örtüleri olan bir masa getirmişti. Bakire, bir şey söylemeden, ruhsal gerçeklere derinden dalmış şekilde göğe bakmaya devam etti. Çok solgun ve durgundu. Petrus onun yüzüne, ellerine, ayaklarına ve elbisesinin bir açıklığı olduğu yerde böğrüne kutsal yağlar sürdü ve böylece soyunmasına gerek kalmadı; son olarak ona kutsal Komünyon verdi.

Bu sırada Havariler alçak sesle dualarını söylüyordu. O anda gökten bir ışık parıltısının Meryem’i kapladığını, tamamen etrafına sardığını ve bedenine girdiğini gördüm. Sonra Bakire derin bir şekilde kendinden geçti. Bu arada başka bir harika görüme sahip oldum: Meryem’in odasının çatısı artık yoktu ve açılan çatıdan birçok Melek figürü indi. Bunların arasında cennetteki Kudüs’e giden ışıklı bir yol vardı. Sonra Meryem’in kollarını bu ışıklı yola doğru uzattığını gördüm, hemen parlak bulutlar üzerinde, onun kutsal Bedenini ruhundan ayırarak ruhunu kaplayan iki melek Korosu gördüm. Sonra kutsal Bedeni hareketsiz bir şekilde, elleri göğsünde çapraz olarak yatağa düştü.” (Anna Katharina Emmerick’in Vahiyleri, 14 Ağustos 1821).